ေျမႊကဖားကိုဘာေၾကာင့္ဖမ္းမ်ဳိရသနည္း

ေဟမ၀ႏာၱေတာ၌ က်က္စားေနၾကေသာတိရစာၦန္မ်ားသည္ တစ္ေန႔တြင္စုရံုးတိုင္ပင္မွဳတစ္ခုကို ျပဳခ့ဲၾက ေလ ၏။ 

“ငါတို႔သည္ အစာအာဟာရစားရသည္မွာ ကာလၾကာခ့ဲေလၿပီ၊ၿမိန္ေရရွက္ေရဟူ၍ မေတြ႔ရွိရေခ်။အေၾကာင္း ဘယ္သို႔နည္း။ စံုစမ္းသင့္ၾကသည္။” ဟုေျပာဆိုမွဳျဖစ္ခ့ဲၾကေလ၏။

ထုိအခါ သားငါးတိရစာၦန္တို႔ အုပ္စုက အႀကံျပဳခ့ဲၾက၏။ 

“မွက္ေကာင္သည္ အေသြးအသားကိုစုပ္ယူစားေသာက္ေလ့ရွိတတ္သည္။ သူကသာလွ်င္ အစာေရစာ အ သား အေသြးဟူသမွ်ကို ျမည္းစမ္း သိရွိႏူင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသြးစုပ္ မွက္ေကာင္ကိုပင္ စံုစမ္းမွဳျပဳရန္ ေစခိုင္းသင့္သည္” ဟုတင္ျပေျပာဆိုၾကေလ၏။

၄င္းတို႔၏ေျပာဆိုခ်က္အတိုင္း သေဘာတူၾကလ်က္မွက္ေကာင္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကေလ၏။မၾကာမီ မွက္ ေကာင္လည္း ေဟမ၀ႏာၱေတာမွ ပ်ံသန္းထြက္ခြာလ်က္၊ စံုစမ္းမွဳျပဳခ့ဲေလ၏။ ခရီးအၾကားတြင္ ျမစ္တစ္ခု ကိုေတြ႔ေလေသာ္ ကူးတို႔သည္ကို ရွာေဖြေလ၏။

ထိုျမစ္ကိုကူးေျမာက္လိုသူမ်ားကို ကဏန္းမက ပို႔ေဆာင္ေပးလ်က္ရ်ိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္မွက္ေကာင္လည္း ကဏါန္းမ၏လက္မ၌တက္စီး၍ ကူးခတ္လိုက္ပါသြားခ့ဲေလ၏။ ျမစ္လယ္ေၾကာအေရာက္တြင္ ကဏန္းမက သတင္းစကား ေမးျမန္းေလေတာ့၏။

ထိုအခါ မွက္က...“ငါသည္ မည္သူ႔အေသြားအသားက အရသာရွိသနည္း” ဟုစံုစမ္းရန္သြားျခင္းျဖစ္၏။ “သင္ သိပါကလဲ ငါ့အား ေျပာၾကားအသိေပးေစလို၏” ဟုေမးျမန္းစကားဆိုခ့ဲေလ၏။

“ကၽြန္မကားမသိပါ၊ အသင္မွက္ အျပန္တြင္ငါ့အားလဲေျပာၾကား အသိေပးခ့ဲပါ” ဟုေတာင္းပန္းလိုက္ေလ၏။

မွက္သည္ ကဏန္းမကို ၀န္ခံေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ခရီးဆက္လာခ့ဲေလ၏။ေရာက္ရာ အရပ္ေဒသတိုင္း၌ မွက္ သည္ စံုစမ္းမွဳျပဳလုပ္ခ့ဲေလ၏။၄င္း၏ေလ့လာစံုစမ္းခ်က္အရ ပုထုဇဥ္လူသား၏ အေသြးအသားသည္ အရ သာအရွိဆံုးကို ေတြ႔ရေလ၏။ 

ယင္းသို႔ေတြ႔ရွိသိရၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ျပန္လာေသာ္ ကဏန္းမႏွင့္ ကတိအတိုင္းေတြ႔ဆံုၾကေလ၏။ကဏန္းမလည္း ၀မ္းသာအားရႀကိဳဆိုကာျမစ္ကိုပို႔ေဆာင္ေပးေလ၏။ ေရလယ္ေၾကာအေရာက္တြင္ကဏန္းမက သိလိုသျဖင့္ ေမးျမန္းေလ၏။ “အသင္ စံုစမ္းမွဳကို သိရွိခ့ဲရ၏ေလာ၊အဘယ္သူ၏အေသြးအသားကခ်ဳိဆိမ့္ေပသနည္း” ဟုစ ကားဆိုေလ၏။ ကတိအတိုင္း မွက္လည္းမေျပာေသးဘဲ...“ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္မွေျပာပါမည္”ဟုစကားကပ္ ထားေလ၏။

ထိုအခါ ကဏန္းမက မွက္ကို မယံုမၾကည္ျဖစ္လာရေလ၏။“ဤမွက္သည္ဟကႏၱ ငါ့ကိုလိမ္လည္ေခ်ရာသည္ ”ဟုနာၾကည္းခ့ဲေလ၏။ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးမာန္ပါျဖစ္ကာ မွက္ကိုလက္မျဖင့္ညွပ္ပစ္လိုက္ေလ၏။

မွက္သည္ မ်ားစြာနာက်င္ရာကား “မက္” ဟူ၍ အသံျမည္ထြက္ခ့ဲေလ၏ ထို႔ေနာက္ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားလ်က္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ပ်ံသြားခ့ဲေလ၏။ သို႔ေသာ္ ကဏန္းမ၏ညွပ္မိခံရေသာ ဒဏ္ခ်က္ကိုကား ခံစားခ့ဲရေပ ၏။ ေသေဘးမွလြတ္လာေသာ မွက္လည္း ေ၀ဒနာျပင္းစြာခံစားကာ ေဟမ၀ႏာၱေတာသို႔ျပန္လာခ့ဲေလ၏။

ေဟမ၀ႏာၱေတာသို႔အေရာက္တြင္ ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ စတင္ေတြ႔ေလ၏။ ေျမြႀကီးက မွက္ကုိသတင္း စကား သိလို၍ဆီးႀကိဳႏွဳတ္ဆက္ေလ၏။ ေျမြႀကီးက သိလိုသမွ်ကို မွက္အားေမးျမန္းေလရာ စကားမျပန္ဘဲ“ မက္...မက္” ဟူ၍သာအသံျပဳလ်က္ေနေလ၏။

ေျမြႀကီးလည္းေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ေမးျမန္းေလ၏။ ေမးတိုင္းကိုမွက္ေကာင္လည္း “မက္...မက္”ဟုပင္ျမည္ သံျပဳေနေတာ့၏။ ထိုအခါ ေျမြႀကီးက မွက္၏ ျမည္သံကို သိလိုသျဖင့္ ႀကံစည္စဥ္းစားမွဳျဖစ္ခ့ဲရေလ၏။

“ဤ မက္ဟူေသာအသံသည္ဖားပင္ျဖစ္ေခ်ရာသည္”ဟုေျမြႀကီးက သေဘာရေလ၏။ထို႔ေၾကာင့္ေျမြႀကီးသည္ ဖားကို အရသာအေကာင္းဆံုးသတၱ၀ါျဖစ္သည္ဟ သတ္မွတ္လာခ့ဲရေလ၏။ ထိုအခါမွစ၍ ေျမြမ်ားသည္ ၿမိန္ွယွက္ေသာ အာဟာရျဖစ္မွဳအတြက္ ဖားကိုလိုက္လံ၍ သတ္ျဖတ္စားမ်ဳိျခင္း ျပဳလာခ့ဲရေလသည္။

အရွင္စကိၠႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)